Un cel de plom
Po wyzwoleniu z niemieckiego obozu, Neus wraca do Francji, próbując odbudować swoje życie jako wolna kobieta. W miarę jak powraca do normalności, wspomina wydarzenia sprzed roku, kiedy jako więźniarka została zmuszona do pracy w fabryce broni. Te wspomnienia są dla niej zarówno bolesne, jak i inspirujące, ponieważ przypominają jej o cierpieniach, które musiała znieść, ale także o wewnętrznej sile i determinacji, które pozwoliły jej przetrwać.
W trakcie tych retrospekcji Neus przypomina sobie momenty solidarności i oporu wśród więźniów, które dawały nadzieję nawet w najtrudniejszych chwilach. Przypomina sobie również okrutne warunki, w jakich musiała żyć, oraz codzienne wyzwania, z którymi musiała się mierzyć. Te wspomnienia pomagają jej zrozumieć, jak wiele zmieniło się od czasu jej wyzwolenia, a także jak ważne jest, aby opowiadać o swoich doświadczeniach, aby nie zapomnieć o koszmarze, który przeżyła. W miarę jak Neus odbudowuje swoje życie, te wspomnienia stają się częścią jej tożsamości, przypominając jej o sile, która pozwoliła jej przetrwać i ocalić swoją godność.