1945 : Les Enfants du chaos
W 1945 roku, tuż po zakończeniu II wojny światowej, Europa znalazła się w sytuacji bezprecedensowej, z około dwunastoma milionami bezdomnych dzieci, które błąkały się po gruzach kontynentu. Konflikt ten pozostawił za sobą ogromną liczbę sierot i dzieci rozdzielonych z rodzicami, co stworzyło poważny problem humanitarny. W obliczu tej sytuacji, kraje takie jak Francja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania oraz kraje Europy Środkowej podjęły działania, które miały na celu zapewnienie tym dzieciom opieki.
Pod pretekstem dbania o najlepsze interesy dzieci i narodów, rozpoczął się wyścig o ich adopcję. Krajom tym zależało na przejęciu opieki nad tymi dziećmi, częściowo z powodu obaw demograficznych, a także ze strachu przed tym, że mogą one zostać zindoktrynowane przez nowe reżimy totalitarne, które mogłyby wykorzystać je do swoich celów. W rezultacie, dzieci te były przenoszone i adoptowane, często bez należytego uwzględnienia ich historii i tożsamości.
Ten proces, choć motywowany chęcią zapewnienia dzieciom lepszej przyszłości, często prowadził do wymazywania ich przeszłości i kulturowego dziedzictwa. Dla wielu z nich oznaczało to utratę łączności z własnymi korzeniami i rodzinami, co miało długotrwałe konsekwencje dla ich tożsamości i poczucia przynależności. Historia ta podkreśla skomplikowane i trudne wyzwania związane z opieką nad dziećmi w sytuacjach kryzysowych, a także konieczność uwzględniania ich praw i potrzeb w sposób, który respektuje ich indywidualność i dziedzictwo.